De trigger voor mij om naar dit concert te gaan was de naam van Shooter Jennings. De zoon van Waylon ken ik van een oude cd die ik liggen heb en die goede herinneringen naliet. Maar Shooter was in dit concert naast het voorprogramma ook de begeleidende band van de hoofdact. Dus hij en zijn band zouden het hele concert op t podium staan.

Nu wil het noodlot dat ik door werk en file te laat was om het hele voorprogramma te proeven. Ik was wel tijdig om Shooter in honky tonk stijl “White Trash Song” te zien brengen, origineel van Steve Young. Afsluiten deed hij met een knappe cover van David Bowie’s “Rock N Roll Suicide”.

Ondertussen was het duidelijk dat het grootste deel van de eerste 5 rijen ofwel een “Guns N Roses” of een “Duff McKagan” T shirt aan had. Opzoekwerk na hett concert leert me dat Duff een tijd bassist was van de Guns. Zijn carrière begon hij in de grunge van Seattle bij Velvet Revolver. Het verhaal achter deze plaat “Tenderness” die hij kwam voorstellen is dat hij een boek geschreven had met die titel en hij op tekst muziek begon te maken en zo deze plaat geboren is. Het was dan ook raar dat hij aftrapt met een Guns song “You Ain’t The First” in mid-tempo met vooral de viool en de pedal steel in de hoofdrol. Maar hij had vanaf het eerste moment wel de fans op zijn hand. Hij ging voort in de country style in het duet met Shooter “Breaking Rocks”. Dan kwam voor de Rootstime medewerkers in de zaal (Yvo en ikzelf) het zwaarste moment, verstoort door een brullende, idiote Guns fan. Hij droeg het nummer “Tenderness “op aan onze Marcie. Een Guns n Roses-achtige ballad maar met veel minder pathos en een vleugje Purple Rain was zeker één van de hoogtepunten van het concert.

Het tempo ging ineens de hoogte in voor het aan de Stones refererende “Chip Away”. Maar het tempo ging omlaag om bijna het hele concert te laveren tussen trage en mid-tempo nummers. Hij had het geluk een goede band achter zich te hebben want met zijn beperkt stembereik alleen kon hij het niet redden. Maar gelukkig had hij wel enkele goede songs in op zijn playlist staan. Zo was de Mad Seasons cover “River Of Receit” een van de vele momenten waarop we konden genieten van de mooie vioolsolo, werd “Lost September” mooi ingekleurd door pedal steel en viool en “Parkland” moet ik ook zeker vermelden. Maar de hoogtepunten die ik zeker moet vernoemen zijn “It’s Not Too Late” (met geweldig basspel van Ted Russell Kamp, zelf ook een begenadigd songwriter), “Cold Outside” (Stones gevoel) en het samen met Mark Lanegan geschreven “Deepest Shade”.

Was dit een topconcert: zeker niet. Was dit een goed concert: zeker wel: ik zag een goede band met enkele knappe instrumentalisten, een man met presence op het podium en een rits goede songs om met achttien nummers te boeien. Wat was er dan niet: een beperkte zanger en muzikaal nogal binnen de geijkte formules blijven. Maar dat is detailkritiek. En alvast bedankt beste Duff voor de mooie woorden ter attentie van Marcie, haar strijd en vooral haar liefde voor de muziek.

Lisael

Foto's © Yvo Zels